"گر رشته گسست می‌توان بست/ لیکن گرهیش در میان هست"
امیر خسرو دهلوی
"من رشته‌ی محبت تو پاره میکنم/ شاید گره خورَد به تو نزدیکتر شوم"
ذوقی اردستانی
می‌پرسد "چه حسی داری؟" با خودم فکر میکنم: "واقعا چه حسی دارم؟" یاد حرف‌های خانم ص می‌افتم که می‌گفت تمام حس‌ها توی پنج دسته‌ی کلی جا می‌گیرند: "شادی، غم، ترس، اضطراب و خشم". درست می‌گفت؟ نمی‌دانم. حس‌های من توی این پنج تا سبد جا نمی‌گیرند. نگاه میکنم به عکس پروفایل تلگرامم. به بیست و پنج سالگی. به بیست و چهار سالگی بی‌رحم که یادم داد زندگی سخت‌تر از چیزی است که فکر می‌کردم. به کسی فکر میکنم که چند روز پیش نوشته بود بیست سالگی بی‌رحمم را به خاطر بیست و یک سالگی می‌بخشم. به این فکر میکنم که دقیقا چه چیزی را بخشیده؟ خودش را؟ آدم‌ها را؟ زندگی را؟
نوشته "چه حسی داری؟" انگشت‌هایم را روی گوشی تکان می‌دهم: "حس میکنم دیر شده" و ارسالش میکنم. تلگرام می‌گوید دارد چیزی می‌نویسد. خدا خدا میکنم حرفش از آن شوخی‌های دم دستی با دخترها نباشد. نیست. فقط پرسیده "برای چی؟" می‌نویسم "نمی‌دونم... یه چیز ذهنیه".
با خودم فکر میکنم برای چه چیزی دیر شده؟ برای کار؟ برای تحصیل؟برای تجربه‌های نداشته؟ برای عشق؟ و بعد تصور میکنم تک تک این‌ها را دارم. خوشحال‌تر می‌شوم؟ نه. نه‌اینکه نخواهمشان. اما حس دیر شدنی که صبح‌ها با ترسش بیدار می‌شوم و شب‌ها کنارم می‌خوابد ربطی به این‌چیزها ندارد. چیزی را گم کرده‌ام که نمی‌دانم چیست. فقط جای خالیش تیر می‌کشد.
کاش کسی این جمله‌ها را واقعا بفهمد...
* نه من از خود، نه کسی از حال من دارد خبر/ دل مرا و من دلِ دیوانه را گم کرده‌ام...
[صائب تبریزی]
هیچ وقت اعتقاد آدم‌ها به اینکه بعدش خوب می‌شود را نفهمیدم. واقعیت این است که هیچ تضمینی وجود ندارد همیشه‌ی خدا پایان شب سیاه سفید باشد. هیچ تضمینی وجود ندارد که بعد از هر سختی راحتی باشد. حتی خدا هم توی کتابش همچین قولی نداده که قطعا پس از هر سختی آسانی است، گفته قطعا با هر سختی آسانی است*...
فرق این دو گزاره شبیه تفاوت این دو کار است:
انتظار کشیدن منفعلانه برای روزهای خوشِ بعد از هر سختی-که گاهی تا دم مرگ هیچ وقت نمی‌آیند-
و
چشم باز کردن تویِ سختی‌ها و پیدا کردن نقطه‌های روشن.
نقطه‌های روشنی که وقتی پیدایشان می‌کنی پرواز می‌کنند و می‌آیند می‌نشینند روی شانه‌ات. چشمت را باز می‌کنند، حالت را خوب می‌کنند و همه‌چیز را آسان‌تر می‌کنند. آسانی‌های با هر سختی...آسانی‌های تویِ دلِ هر سختی...
*إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا
"از این هم بدتر در کمال شرمندگی متوجه شدم علاقه‌ام را به پسرم از دست داده‌ام. دقیقا نمی‌دانم چرا. شاید دیدن همتای چشم و دماغ خودم روی صورت آدمی دیگر تازگی‌اش را از دست داده بود/.../ یک جورهایی رویایی و مثبت بود و غروب‌ها را خیلی جدی می‌گرفت. انگار نتیجه‌ی این اتفاق همیشه این نیست که خورشید غروب می‌کند. شاید فکر می‌کند درست جایی در بالای افق منجمد می‌شود و دوباره بالا می‌آید."
جز از کل/ استیو تولتز
"مادرم همیشه یه چیزی می‌گفت که منو دیوونه می‌کرد: "خورشید هر روز طلوع و غروب می‌کنه و تو هم می‌تونی انتخاب کنی که بری تماشاش کنی یا نه... می‌تونی خودت رو در مسیر زیبایی‌ها قرار بدی و این فقط انتخاب خودته..."
Wild(2014)/ Jean-Marc Vallee
