کسی توی فیسبوک li beirut فیروز را گذاشته.
گوش می‌کنمش و دلم رنگ غروب جمعه می‌شود. رنگ روزهایی که قرار بود سبز باشند اما شبیه آبی کبود بودند برای من. روزهای صدای جیغ. صدای زن همسایه که هرشب بدون یک روز غیبت، مشت گره کرده‌اش را می‌برد بالای پشت بام خانه‌اش و فریادش را که از پشت چادر گل گلیش می‌گذشت، می‌ریخت روی سر این شهر زخمی...
بعدا این پست را ادامه می دهم...
"تو پایتخت صلح جهانی..."
کنارت رودها می‌ایستند
درخت‌ها سکوت می‌کنند
و چکاوک پیر هم مست می‌شود...
در توجاده‌ی ابریشمی است
که از وسط گندمزار می‌گذرد
و در کناره‌ی آن
جایی نزدیک درخت‌های صنوبر،
مردی عاشق گندمزار سیاه دخترکی می‌شود
که آسمان را سیاه کرده...
مرد با خودش می‌گوید:
چه سیاهی سعادتمندی...
من
ساحلی بکر و دست نخورده‌ام
که از بین تمام جای پاهای دنیا
تو روی تنم مانده‌ای
که از تمام قلعه‌های شنی کودکانه
کلبه‌ی کوچک تو در من بنا شده
و از بین تمام دریاهای دنیا
تو اقیانوست را کنارم پهن کرده‌ای...
موج‌های کوچک دست تو
موج‌های سیاه گندمزار من
کاش این ساحل را
آب ببرد...
حکایت عجیبیه. نگاه می‌کنیم به یکی،به نظرمون خوشبخت‌ترین آدم دنیاست.
زندگیش شاده، پر از عکس گل و لبخند و بوسه است.
پر از رنگه. پر از اتفاقای رنگیه.
پر از آدماییه که به نظر بهترین میان... انگار توی عکسا و روزا و لحظه‌هاشون عشق موج می‌زنه...
یه کم نزدیک می‌شی... و می‌بینی رنگ‌ها، شادی‌ها، لبخندها و بوسه‌ها، بی‌معنی شدن...
آهای آدمای شاد اون بیرون! بهم بگین تا حالا شادی رو تجربه کردین؟ یا فقط دارین اداشو در میارین؟
آهای آدمای رنگی رنگی اون بیرون! بهم بگین تا حالا رنگای واقعی رو با چشماتون لمس کردین؟ یا فقط دارین اداشو در میارین؟
آهای آدمای خوشحال اون بیرون! بهم بگین تا حالا خوشی رو با دستاتون بغل کردین؟ یا فقط دارین اداشو در میارین؟
آهای آدمای پر از عشق و بوسه‌ی اون بیرون! بهم بگین تا حالا مزه‌ی واقعی عشق و بوسه رو چشیدین؟ یا فقط دارین اداشو در میارین؟
آهای آدمای اون بیرون! بهم بگین... بهم بگین... شماها اصلا آدمین؟ یا فقط دارین...... . . .
