چون نمی‌توانند دل بکنند...

امروز به وبلاگ قبلی‌ام در بلاگفا سر زدم. تقریبا اشکم در آمد. از آن روزها انگار هزار سال گذشته. از آن روزهایی که تمام کیف دنیا به این بود که بیایی و ببینی کسی برایت کامنت گذاشته و از شعر جدیدت خوشش آمده. یا روز تولدت ببینی ده‌ها نفر -که خیلی‌هاشان دیگر حالا در وبلاگ‌هایشان را تخته کرده‌اند- تبریک گفته‌اند. چقدر هم را می‌خواندیم آن روزها. چقدر خوانده می‌شدیم. حالا به جای آن وبلاگ‌های عزیز، این اینستاگرام لعنتی آمده که مزخرف‌ترین شبکه‌ی اجتماعی است و به نظرم آدم‌ها را کم‌کم خرفت و کودن می‌کند با همه‌ی آن اکانت‌های اغلب تهوع‌آور که -بدابه‌حال‌ما- اسم اینفلئونسر رویشان گذاشته‌ایم...

نپرسید پس چرا خودت آن‌جا مانده‌ای که ارجاعتان می‌دهم به جواب سوال تکراری "چرا پزشک‌ها هم سیگار می‌کشند؟"!

? What if

 

-What if I forgave myself? I thought. What if I forgave myself even though I'd done something I shouldn't have? What if I was a liar and a cheat and there was no excuse for what I'd done other than because it was what I wanted and needed to do? What if I was sorry, but if I could go back in time I wouldn't do anything differently than I had done? What if heroin taught me something? What if yes was the right answer instead of no? What if what made me do all those things everyone thought I shouldn't have done was what also had got me here? What if I was never redeemed? What if I already was?

  Wild, Jean-Marc Vallée (2014)

 

پ.ن: برای بار دوم دیدمش و احتمالا در طول زندگی‌ام ده‌ها بار دیگر خواهم دید.