شکر-زهر

 

یاد، تنها چیزی است که نمی‌شود نیست کرد...

نمی‌شود مثل کاغذپاره‌های یک داستان ناتمام سوزاند و خاکسترش را داد به دست باد...

نمی‌شود مثل یک نخ سیگار دود کرد و هوایش را از عمق ریه‌ها فوت کرد توی هوا...

نمی‌شود مثل یک کابوس آشفته‌ی سیاه و سفید، از خواب پرید و نفس نفس زد و فردایش، فراموشش کرد...

 

مثل دو قاشق شکر

می ریزمش توی زندگی

هم می‌زنمش

و هر روز سر می‌کشم...

هست و نیست

هست و نیست...